Hannie...

Wzruszające, utulające, poruszające wiersze Hannie van der Lecq...

Krajobraz

Twoje ciało to krajobraz 

w którym mogę się zagubić. 

Tajemnica twojej skóry 

zwodzi mnie w bezkresną dal, 

w której się zatracam.

Pejzaż znany mi tak dobrze, 

zmienia się z pieszczotą rąk. 

W letnim słońcu żywioł światła

zwodzi nas. 

Kusząc mnie do dalszej drogi 

póki nie odnajdę miejsca, ciepła, 

w którym znaleźć spokój mogę.

Tłum:  Aneta Noworyta dla
©Common Language

W niedzielę rano

Echa dźwięczą wśród murów

na cichej niedzielnej ulicy

gdzie czarna, milcząca piechota

posłusznie brnie do kaplicy

Dźwięk pustych kroków ciągnie

za sobą smutny ślad

co zwolna mnie rozbudzając

do mego ucha wpadł.

Mój miły chce uczcić niedzielę

i pyta mnie szeptem przy uchu

a gdy nas miłość już złączy

ulica milknie  bez słuchu.

Tłum: ©Common Language

Już nikt

Robótka na drutach,  przerwana nagle

leży w oczekiwaniu na  kolanach,

jej  stara  dłoń  ściska

kopertę z  szarą  obwódką

z  zawiadomieniem  o  śmierci.

Cicho szepcze:

Teraz  nie ma już  nikogo

kto  by  do mnie  mówił  Geertje....

Tłum:   Urszula Woroniecka dla
©Common Language

Cisza

Dom stał się milczącą

dekoracją, w której czekam

na znaki jak: klucz

w zamku, lub gazeta

szeleszcząca przy przeglądaniu.

Widzę jak stoją twoje pantofle

i w głębi duszy wiem

z czym moje ciało nie może się pogodzić

To ta cisza, jak nóż wsadzona

między wtedy i teraz,

Nie słychać kroków w korytarzu,

stukania młotkiem w komórce,

nikt nie uchyla pokrywki

garnka.

W godzinie powrotu do domu

jedzenie marnieje na ogniu

a gdy zapadnie wieczór

tykanie zegara odlicza

sekundy pustki

Tłum: ©Common Language

Zimową porą

 

Ogień, co palił się w naszych sercach

nie stopi śniegów

leżących na polach i dachach.

Ja wiem o tobie, tam w ziemi zmrożonej

złamane zostało przymierze nam drogie.

Pójdź do mnie tą późną porą;

Śnieg przyszykował nam jedno posłanie.

Dziś w nocy będziemy

pod jedną spać kołdrą, kochanie.

Tłum: Aneta Noworyta dla
©Common Language