Co dziś zjemy?
.png)
Będąc
w Polsce nie sposób nie zauważyć, że jak grzyby po deszczu wyrastają
restauracje reklamujące się tradycyjnymi polskimi potrawami. Menu takiej
restauracji może być bardzo długie i prawdopodobnie znajdują się na nim
przeróżne potrawy. W Holandii na próżno szukać podobnych miejsc. Coś takiego,
jak tradycyjna kuchnia holenderska właściwie nie istnieje. Oczywiście są
holenderskie potrawy, ale jest ich tak niewiele, że nikt na tej bazie nie
otwierałby restauracji. Holendrzy lubią
dobrze zjeść, ale zazwyczaj sięgają po potrawy kuchni innych narodów.
Dlaczego o tym piszę? Chcę dziś zaprosić
czytelniczki Lejdiz, na coś dobrego, na coś holenderskiego.
Jeśli ktoś zapytałby Holendra,
co jest tradycyjnym obiadem w ich kraju, bez wątpienia poda jedną z dwóch
odpowiedzi; stamppot lub hutspot. Co to jest? Aby przygotować
pierwszą potrawę należy mieć w domu ziemniaki, cykorię endywię oraz podpieczone kawałki boczku. Ugotowane ziemniaki
ugnieść razem z cykorią i wymieszać z boczkiem. Danie podaje się razem z
gotowaną kiełbasą lub klopsem z mielonego mięsa. W Holandii jest wiele
odmian tej potrawy i z ugotowanymi ziemniakami można wymieszać prawie wszystko.
Również na ich bazie jest przygotowywany hutspot. Tym razem mieszamy z nimi ugotowaną marchewkę i cebulę. Słodycz tych
warzyw nigdy nie potrafiła mnie do siebie przekonać.
Mimo, że wyżej wymienione
potrawy nie reprezentują się "wyjściowo", o tym, co można zjeść w
Królestwie Niderlandów, można by długo pisać. Nie jest to zaproszenie na obiad,
raczej na różnego rodzaju przekąski. Wspomnę tylko o kilku, które każdy
przyjeżdżający koniecznie musi spróbować a bez których prawdopodobnie żaden
Holender nie wyobraża sobie życia.
No bo, jak zaprosić kogoś na
kawę nie mając stroopwafels? Dwóch
okrągłych wafli z masą z syropu, masła i cukru pomiędzy nimi. Ciastka te, jak wszystko, co najsmaczniejsze, początek
mają w „resztkach”. Pierwsze zostały zrobione w dziewiętnastym wieku w Goudzie
z resztek wcześniej pieczonych wafli. Były bardzo tanie i dlatego szybko zyskały
nazwę Ciastek Ubogich. Z czasem stały się najpopularniejszym dodatkiem do kawy
w Holandii. Są tak uwielbiane, że teraz można w torebkach kupić właśnie ich
resztki.
Jest słodko, a będzie jeszcze
bardziej. Poffertjes, to rodzaj maleńkich naleśników. Są one jednak
grubsze i słodsze od tych nam znanych. Najczęściej podawane są w
restauracyjkach, budowanych na placach tylko na czas ciepłych miesięcy.
Oczywiście gotowe można także kupić w każdym supermarkecie i odgrzać w domu,
ale te restauracyjki mają swój urok, który również warto „skosztować”. Jeśli
ktoś zakocha się w poffertjes i będzie chciał przygotować je w domu nie ma z
tym kłopotu, ale niezbędna jest do ich zrobienia specjalna patelnia.
Może potem zjemy coś słonego - haring
czyli śledzie a precyzując: matjasy. Tradycja, kultura i pietyzm, to właśnie kojarzy
mi się z tą rybą. Spożywa się bardzo młode osobniki, nim jeszcze osiągnąć
zdolność rozmnażania i dlatego dawniej ten rodzaj śledzia nazywany był rybą
dziewiczą. Można ją kupić na każdym kramie rybnym na targu lub w sklepie. Posypane
cebulą z kawałkiem słodko-kwaśnego ogórka reprezentują się wybornie. Podawane
są na trzy sposoby; w bułce, w kawałkach i ten najbardziej zadziwiający
obcokrajowców w całości, czyli „za ogon”. A co znaczy „za ogon”? W tym jest właśnie cały
urok holenderskiego śledzia. Mimo, że mieszkam w Holandii już ponad trzynaście
lat, nadal spoglądam z fascynacją na ten sposób spożywania ryby. Serwuje się ją
w jednym kawałku na papierowym talerzu, oczyszczoną i wypatroszoną, z
niejadalnych części pozostaje tylko ogon. Konsument łapie rybę za ogonek i
wiszącą w powietrzu obgryza.
Równie ciekawy jest też sposób
podawania frytek w Królestwie Niderlandów. Można je zjeść z keczupem i ze
słynnym z filmu „Pulp Fiction” majonezem. Jednak najbardziej niezwykłe jest
podawanie ich z sosem orzechowym. Sos ten przybył do Holandii z Indonezji i
szybko stał się jednym z przysmaków w tym kraju.
Na koniec chciałabym podać
jeszcze moją ulubioną kulinarną tradycję. Beschuit met muisjes, słodka tradycja, pełna radości i nadziei. To
okrągłe suchary posmarowane masłem i posypane drobniutkimi nasionkami
anyżu obleczonymi w cukrową polewę. Z polewy wystają ogonki, stąd nazwa muisjes
- myszki. Można je kupić w dwóch kolorach różowym lub błękitnym. Gdy w
supermarkecie w kolejce do kasy stoi przede mną młody mężczyzna i wykłada na
taśmę trzy paczki sucharów, kostkę masła i dwa opakowania anyżowych myszek różowego
koloru to wiem, że właśnie został ojcem. Urodziła mu się dziewczynka. Sucharami
z myszkami częstuje się gości odwiedzających umęczoną po porodzie mamę i
maleństwo lub podaje kolegom powiadamiając w ten sposób o powiększeniu rodziny.
Cóż mi pozostało, poza
powtórzeniem za pewnym misiem:
Mam w spiżarni dwanaście garnczków, które
wołają mnie już od godziny.
Smacznego!
AS
Komentarze
Prześlij komentarz