Kieszeń

Ten trójkąt z materiału ukryty na naszych biodrach, osobisty i tak całkiem prywatny. Dwa niewielkie skrawki dzianiny połączone ze sobą a potrafią schować cały świat. 

Kieszenie rosną razem z nami i mimo, że wciąż większe, wydają się być coraz bardziej puste. 
Wkładam pranie do pralki, jakże to niepoetyczne zajęcie. Szybka kontrola; co pozostało w schowkach z bawełny. A jednak chwila na zastanowienie; jak bardzo  z wiekiem zmienia się zawartość kieszeni.

Córka, najmłodsza z nas, chowa w nich kolorowe piórka, zwiędłe stokrotki i szare kamienie.  Jest jeszcze złamana kredka i trzy rysiki. Niby nic, ale na pewno niezastąpione... tylko ja już tego nie rozumiem... być może. Jest wstążka, która zatrzymuje kolory prezentów i zapachy perfum. Te kwiaty mimo, że osłabły nadal kwitną w jej kieszeniach.  Kamienie wcale nie mniej szlachetne, bo najcenniejsze. Każdy ma swą opowieść i to w nich najważniejsze. Ona zna je wszystkie, są niczym odciski palców jej zabaw. Niebieskie piórko, jak westchnienie nieba, potrafi rozjaśnić najbardziej zachmurzony firmament.

Syn trochę starszy, ale kieszenie nadal ma pełne piasku. Nie buduje już zamków, tylko groty  i podkopy do innego świata. Przedostaje się nimi do tylko jemu znanej krainy elfów i smoków. Jest jeszcze cukierek, jak prowiant na później, ale zapomniany, lub może w czasie ostatniej wyprawy niepotrzebny. Znalazłam też gumkę do zmazywanie jeszcze całkiem małych błędów. Patrzę na jego spodnie za każdym razem o rozmiar starsze.

Ja; pomadka do malowania uśmiechów i chusteczka, gdy pomadka nie zadziała. Biała tabletka na ból głowy, kiedy wszystkiego jest już za dużo; czyni cuda. Obok niej lusterko, które nie chce kłamać, lecz za każdym razem pokazuje coś innego. Pognieciona lista zakupów, trochę nieaktualna; zawsze prawie taka sama. Ołówek, ale nie ze szkicownika tylko z IKEI. Proste przedmioty, wcale nieprozaicznego życia.

Mąż; nic, pusta kieszeń, bo pamięta, aby wyjąć klucze i telefon. Została tylko moneta do wózka w supermarkecie.

Tak jakbyśmy mieli dziurawe kieszenie, z których wypadły już piórka, kwiaty, wysypał się piasek. Kieszenie dzieci pozwalają na marzenia. 

Nie, nie ma smutku, jest postanowienie: jutro schowam do nich kamyk, szkiełko, te krople deszczu, który nie przestaje padać i jeszcze coś więcej... 
Zobaczymy co się stanie...
AS

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Największy pchli targ w Europie!

Obraz
W końcu odwiedziliśmy pchli targ w IJ halach w Amsterdamie. Co trzy tygodnie rozstawiane są tam kramy, ale z nieznanego nam powodu, do tej pory nie udało nam się tam wybrać. Wiedzieliśmy, że jest to nie tylko największy tego typu bazar w Holandii, ale również w Europie. Zazwyczaj jest tam około 500 kramów. Jednak w czasie miesięcy letnich stoiska rozstawione są na zewnątrz i jest ich jeszcze więcej - 750!Musieliśmy w końcu zobaczyć to na własne oczy. Dojazd okazał się bardzo prosty. Samochód mogliśmy zostawić na bezpłatnym parkingu bardzo blisko targu. Wychodząc z parkingu skierowaliśmy się w lewą stronę, przeszliśmy przez most i po chwili byliśmy u celu. Wstęp osób dorosłych wynosi 5€ a dzieci 2€. Odwiedziny tego targu to kilkugodzinny spacer. Bardzo szybko przekonaliśmy się, że jest to miejsce dla osób, które uwielbiają poszukiwania, przekopywania i wyszukiwania, a sama wyprawa przypomina odrobinę polowanie. Trzeba wiedzieć jak i czego się poszukuje, równocześnie być gotowy
Czytaj więcej

Jak to powiedzieć?

Obraz
Językiem zajmuję się na co dzień od wielu, wielu lat. Podchodziłam do tego tematu z wielu strony, starałam się patrzeć z różnych perspektyw i jak to w życiu bywa rezultat też był różny. Gdy przyjechałam do Holandii język stał się językami . Od dawna zajmuję się tematem dwujęzyczności, ale ostatnio zainteresowałam się tym, co nietypowe w językach, co swoiste. Chciałam wiedzieć, jakie słowa występują w jednym języku a nie ma ich w drugim. Wiem, że w języku niderlandzkim nie ma odpowiednika słowa „ rodzeństwo ” a w języku polskim takiego, które oddałoby znaczenia słowa „ borrel ”- spotkanie znajomych przy piwie lub winie. Zaczęłam przeszukiwać sieć tropiąc tego typu słowa. Szukałam takich, które występują tylko w danym języku a nie ma ich w innych, ze szczególnym uwzględnieniem języka polskiego. Nie było to trudne, znalazłam ich wiele. Nadal nie wiem, dlaczego nie ma ich w moim języku ojczystym, bo wszystko, co opisują już kiedyś przeżyłam. Dlaczego słowa, które wydają się być tak zwy
Czytaj więcej

A co jeśli koń to żaba?

Obraz
Koń jaki jest każdy widzi... Tak na 100%, czy może raczej na 97, a może na 50, lub wcale tej pewności nie ma. Oczy dostarczają nam najwięcej informacji, ale też są najlepszymi kłamcami. Żaden zmysł nie potrafi nas tak okłamywać jak oko. Wydaje się, że coś tam jest, a tak naprawdę tego nie ma. Lub odwrotnie, całkowite przekonanie o pustce, która wcale nie jest taka pusta. Ile razy to co się widzi jest prawdą a ile iluzją? Czy istnieją takie statystyki zgodności z rzeczywistością? Cóż mogę dodać, już niejeden filozof nad tym łamał siwą głowę, ale zadawalającej odpowiedzi nikt nie znalazł. Arystoteles stwierdził, że powiedzieć o tym, co jest, że jest, a o tym, czego nie ma, że go nie ma, jest prawdą. Zaczęło się rozmyślanie, które trwa do dnia dzisiejszego i z rozwojem nauki wcale nie stało się łatwiejsze. Czy to co widzimy jest prawdą? Tak łatwo być pewnym i równie łatwo zwątpić. Mój syn przyniósł z biblioteki książkę o iluzjach optycznych. Siedział nad nią godzinami. Nie oznacza t
Czytaj więcej